Zij waren vonken Zij waren vonken van Uw vureneen kleine vlam die niet kon duren.Maar met Uw licht licht U hen voor,die leefden in Uw levensspoor.O Heer, schenk aan de dood voorbijUw vrede, en wees hun nabij. Wij noemen namen bij het levenvan hen, die eens met ons verwevenals mens

Herfst Een vleugje rozengeur komt langs, een boom verschiet van kleur. de zwaluw trekt al richting zuid; de herfst staat voor de deur. De dagreis van de zomerzon, wordt korter voor het oog, steeds vroeger zakt zij in de zee; ’t wordt herfst, is haar betoog. De wind rukt uit

De stilte Ik hou zo van de stiltezei de redenaaren sprak over de stiltehij sprak altijd en overalheel mooiheel langheel fijn zeer bloemrijk over de stilte.De stilte zei hijdie moet je zoeken dan vindt je hem (haar)maar je moet durven zei hijen ging door even ademhappenen dan sprak hij verderover

WOORD Eens werd een Woord geroepen en zie: de mens was daar. Die vormde nieuwe woorden en maakte woorden waar. Nu schreeuwen mensen woorden als: oorlog, haat en dood. Nu dromen mensen woorden als: vrede, liefde, brood. Zo worden woorden tekens van wat de mensen doen. Zo maken zij hun